رشحه

[ رَ حَ / حِ ] (از ع، اِ) رشحة. تراوش کرده و چکیده. (لغت محلی شوشتر، نسخهٔ خطی کتابخانهٔ مؤلف). چکه و قطره. (ناظم الاطباء). آب که از جایی تراوش کند و به جایی چکد. (از آنندراج) (غیاث اللغات). آب که از جایی بتراود. ج، رَشَحات. (یادداشت مؤلف) (فرهنگ فارسی معین): گهی که جرم مرا پیش تو حساب کنند تو رشحه ای ز کرمهای بی حساب بریز. خاقانی. - رشحهٔ آب؛ ترشح کردن آب بر اطراف و جوانب که چکرهٔ آب نیز گویند. (ناظم الاطباء). || تراوش. چکیده. (ناظم الاطباء). - رشحهٔ قلم؛ کنایه از نوشته و شعر: مولدم جام و رشحهٔ قلمم جرعهٔ جام شیخ الاسلامی است.جامی. || مقطر. || خوی و عرق. (ناظم الاطباء).