بامداد عزیز
سلام
اگرچه در ساعات روز به واسطه سنگینی کار آن هم در بخش صنعت خیلی مشکل می توانم کامنت پاسخ بدهم .... کمتر پاسخ گوی صحبت های ارزشمند دوستان می باشم اما این سوال تو مرا بر آن داشت که چند سطری بنویسم . آن هم نه در جهت شدن سنجاق شدن به شعر بلکه صرفا درمیان گذاشتن یک حس که به قول تو چند وقت است با من است . که البته خودم معتقدم که خیلی وقت است با من است .
دفاع مقدس ، ایثار ، جبهه ، سنگر ، شهادت را اگر به صورت معنای عام آن در نظر بگیری نظر تو کاملا درست است . اما در این دو سروده اخیر منظور من اشاره مستقیم صرف به جنگ تحمیلی شهدا و اسرا فقط در این مقطع زمانی نیست . غزلی که در دو وبلاگ
http://sanamnafe.blogfa.com/
http://sanamnafeh.blogfa.com
/
هست و می خوانی دو بازه زمانی دارد اولش از نیمایی شروع می کند که دارد توی خون جان می دهد .... نیمایی که مال همین عصر است نیمایی که در سال 90 زندگی می کند و کودکی اش با من است یعنی کسی که از دهه 60 آمده و به 90 رسیده است . وقتی از اشک های مادر و نوار ضبط شده پدر می گویم باز بر می گردم به زمان نیما آن هم با چند نقطه ای که مشخص کرده ام و باز صحبت از دلاوری می کنم آن هم در دهه 90 و زمانی که به قول خودت دوران این حرفها گذشته و اینبار بابا که شهید سال 4 خرداد سال مقاومت دزفول است در خواب به من سیب می دهد آن هم درست در آستانه خرداد !!!!
البته یک بیت اینگونه بود
خاطرات تلخ خردادی که از خون رنگی است
کودکی های مرا در دست طوفان می دهد


اما خرداد را به تاریخ تغییر دادم چرا که 1- در تلخ و شیرینی آن مانده ام 2- حساسیت ماه خراد زیاد است .

کاملا قانع شدم
هم درد!